داداش

سبحان المبین

_مامان داداشِ من تووووو؟ (کو؟)

_شما که داداش نداری پسرم

_دارم..داداشم تووووو؟

لبخند می زنم..نمی دانم چه در سرِ کوچکت می گذرد..بزرگ مرد!

می دوی سمت جغد های چوبی...هر دو را برمی داری...نشانم میدهی..

_ببین مامان ..این داداشِ اینه! اینم داداش اینه! داداش من توووو پس؟

هیچ برای گفتن ندارم...گویی مغزم ریست شده است!!!

خودت جوابم میدهی...

_من داداش دارم...شهاب! دایی شهاب داداشِ منه! دیدی من داداش دارم!

آخ قلبم....من فدای تمـــــــــــام بودنت مبین!

جغدها را بر میداری....می دوی پی کودکانه هایت...من هم باز سفره ی آرزوهایم را پهن می کنم....

صدایت می اید...داری با همان دو داداش جغدِ چوبی بازی میکنی..به جایشان حرف می زنی و تغییر صدا می دهی..

_داداش...اینو میخوری...

_بله داداش...دیدی دارم میخورم

_داداش نترس

_باشه بدلم تُن داداش

و...

برایتان دعا کردم...برادرانه...پشت هم باشی تا همیشه ....تو ، پسرم ، عزیزترینم...و محمد شهاب داداشِ جانمان!

و تمام توکلم به همان خدایی است که به او سپردمتان.

+این روزها هر دوتایی که شبیه به هم هست را میگویی اینا داداشن..این داداش اینه..اینم داداش این!

+این روزها می دانی..من خواهرم! نمی دانم از کجا..ولی گاهی خطابم می کنی خواهر! مامان خواهر!