استقلالی دیگر....

یا لطیف...

وقتی خدا می خواست تو را بسازد،
چه حال خوشی داشت، 
چه حوصــله ای ! 
این مـوهــا، این چشم هــا .... 
خودت می فهمــی؟ 
من همه اینها را دوست دارم.

ماشاالله...چه زود دوسال و سه ماهه شدی نفسِ مادر...

دو سال و دوماه و بیست و هشت روز کنار هم خوابیدیم....

باز دمت را نفس کشیدم ....شدی تعبیر خوابهایم....و من حک کردم بر تقویم مادرانه ام...این تصویر خواب مادر و فرزندیِ بی بدیل را..اشباع شدیم...به جانمان چسبید!!!!

آن ٩ ماه هم نفس بودنمان حسابش جـــــــــداست...

چهار روز است...تشک نرم و خرسی ات را پایین تخت مان می اندازم...و تو با ذوقی شیرین و بچگانه سُر میخوری زیر پتو...منتظر می مانی تا قصه هایم را ردیف کنم...

من امـــــــا دلم بهانه ی بودنت را می گیرد...میگویمش : هیس! ببین پسرک چه حال خوشی دارد از این استقلال...ماشاالله.

گاه دستم را دراز میکنم و روی سینه ی کوچکت میگذارم...

جایت کنارم خالی است...هروقت خواستی مبین ؛

 مثل همین چند شب که وسط قصه ها میگویی...بیام پیشت بخوابم...یِتَم! می ایی و جان می دهی و باز میروی ...بیا کنارم...کمی جان بده و برو...

استقلال ات پیاپی....

دل مادرانه ام محکم! این جدایی ها لازمه ی  مرد شدنت است...و من عاشق و منتظر برای روزگار آقایی ات...

خوابهایت آرام...پسر دوسال و سه ماهه ی من...

این قدم اول بود....بقیه ی مراحل هم کم کم...عجله ای نداریم...

خدا....باز هم خدایی کن.....الحمدلله.

+شعر ازعباس معروفی