مَسدِد...

یاحق

قبل از آمدنت...مسجد رفتن با پسرکم ، جزو لیست آرزوهایم بود...

خصوصا مسجدِ نزدیکمان...که صدای اذانش همیشه آرامش بخش است...

هر بار از کنارش می گذشتیم....به حرمت ٥ شهید گمنامش ، داخل محوطه اش میشدیم و عرض سلامی...اما توفیقِ نماز خواندن با تو را هنوز ...

تا آن دفعه ای که سلام دادن به شهدا ، مصادف شد با اذان ظهر!

و نگاه کنجکاو تو به آدمهایی که وضو می گرفتند و وارد مسجد می شدند...خلوت تر که شد...گفتی: منم میخوام ووضو بِدیرم!

بلندت کردم وضو گرفتی...مثل همیشه...دستها  و صورت و مسح کشیدن های دوست داشتنی ات...

پایین که گذاشتمت دویدی سمت درب باز مسجد...کفشهایت را در آوردی و رفتی داخل، مثل یک مرد کوچک.

من همان بیرون برایت دعا کردم...خـــــــــدا قدمهایش را صراط المستقیم کن....

و این شد که از فردایش ده دقیقه قبل از اذان....من و تو دست در دست هم...به مسجد می رفتیم...من نماز می خواندم و تو ، پسرکِ شیرینم روبروی من ساکت و آقا می نشستی.

کم کم فهمیدی باید نماز بخوانی....٥-٦تا  مهر می اوردی و هر بار روی یکی سجده می کردی....مسئول آوردنِ مفاتیح و تسبیح و گذاشتن مُهر ها شدی...

خوراکی میخوردی و بازی بچه ها را نگاه می کردی...گاه همبازیشان می شدی...

وقت برگشت...به در خواست تو...به شهدا سر میزدیم....

چقدر تو پاکی مبین! یادم می ماند...این نجواهای آرامت را...

_شهدا سلام.....سلامتید؟ من مبین ام!

این دویدن های پر از اشتیاقت را....این از دور داد زدنت را..._سلام شهدا مــــــــــا اومدیم!

و این مهربانی ات را...._شهدا دوستون دارم...دیلم براتون تَند میشه!

و دعاهایی که من در گوشت زمزمه میکردم تا تو بخواهی...تو ی پاک.

این روزهایی که با هم مسجد می رویم برایم ارزشمند است...برای قدم به قدم اش خدا را شاکرم...

مبین ام...من هر بار به ذوقِ خواستِ تو ..._مامان بریم مَسدِد!!! آماده می شوم...

و خدایی که در این نزدیکی است...

 الحمدلله...الحمدلله...الحمدلله.