عشقِ دوساله ی مــــا....تولدت مبارک

دوسال گذشت...

به همین سرعت!

 دیگر از آن نوزاد پف کرده ی سفیدِ لپ قرمزی خبری نیست...همان که وقت گرسنگی بجای گریه دست هایش را با ولع می مکید...همان که تن اش بـــــــــوی نابِ بهشت می داد...بویی که همـــه را مست می کند...دیگر از آن نوزادِ مو طلا با آن نگاه های خیره و مکیدن های بی جان خبری نیست...همان که انگشت دستمان را محکم می چسبید...همان که دست و پا زدنش ، غلت زدنش..خنده های بی اراده و لبخند های کج اش به وقت خواب قند در دلم آب می کرد...دیگر از آن موجودِ بهشتیِ ٥٠ سانتی خبری نیست...

٣٦٥ روزِ بی نظیر و رویایی گذشت...با همان نوزادی که آغوشش را باز کرد و به من فرصتی بخشید برای عاشقی...برای منی که حریصِ بودنش بودم...منی که هر روزمان را می بلعیدم...نوزادِ شیرینی که تمامِ حسِ مالکیتِ دنیایم در نگاهش خلاصه می شد...همدمم بود!!!

یکسالِ دومِ با هم بودنمان...

تمـام آرامشِ خانه جایش را به قهقه های جانانه و حرف های کودکانه و شور و هیجان و بازی و شیطنت داد...من بودم و نوپایی که گویی رسالتی داشت...نوپایی که عاشقانه هایم را چون آیینه منعکس می کرد...حالا نوبت او بود...که با بوسه و نوازش و محبت و زمزمه های دلبرانه اش مرا مادرتـــــر کند....یادم بیاورد...یادم دهد...

مبین...زاده ی عشق...نیمه ی جانم...نفسِ بالنده ی من

یادم می ماند...تو را نمی دانم...من امـــــــا ، تا جان در بدن دارم...این دوسال عاشقی را یادم می ماند...دست و پای کوچک و دلِ بزرگت یادم می ماند...قدِ نیم وجبی و شیرین زبانی چند وجبی ات یادم می ماند...

من این دوسال را زندگی کردم...

تکرار نمی خواهم...مزه اش به همین بی تکرار بودن اش است...به همین خاصِ وجود خودت بودن اش است...گاهی دلِ مادرانه ام تنگ می شود...که شیرینی اش را هزار هزار می کند...من اشتیاقِ روزهای پیش رو را دارم...روزهایی که می خواهی بسازی...

٢سالگی ات مبارک بندِ دلم.

خـــــــــــدای لطیف ام...آفریده ی مبین ام...تا دنیا دنیاست...شکر گزارِ این نعمتِ بزرگ هستیم...نعمتی که برکتِ زندگی مان است....سلامتی و عاقبت بخیری دعای ما برای عشقِ دوساله مان..آمین اش با تو.

مبین ،بندِ دلم...جانم ارزانی بودنت...دوستت دارم...

الحمدلله...شکرالله....ماشاالله لاحول ولاقوه الا بالله....هوالعی العظیم...