ل ج ب ا ز ی....

یا لطیف...

مبین جانم

داری جا پای بابا حسین ات میذاری...

به من می گفتن...از بچگی بابات...از اینکه خیلی دوست داشت بهش بگن آقا!!

و اینکه یه لجبازی شیرین بچگونه داشت که خــــــوب تو خاطر همه مونده بود...

اونم اینکه.....هرکاری رو وقتی خلاف میلش بود و یا تحکم امیز بود....بابایی برعکسش رو انجام میداد....

دنیا چرخید و امروز....پسر بابا حسین....میخواد همون خاطره رو ثبت کنه.....با همون شیرینی و خاص بودنش....:)

اینقدر شگفت انگیزه...که من این روزها دارم ذوقِ کودک آینده ی تو رو میکنم...دلم میخواد منم همین کودکانه ی شیرین رو ببینم....دوباره!!!

بهت میگیم....مبین بیا غذا بخور....میگی نمی حورم!!!

 باید بگیم: نخوری هااااا...غذا نخور...و تو بدو بدو میای و میگی...می حورم..مال اومه....می حوام بحورم!!

......

بهت میگم...بیا لباساتو بپوش...میگی: نمیام!! بیداس نمی توشم!!!

باید بگیم...لباس نپوش...باشه؟ تا بدویی و بیای و بگی می توشم!!!بیداس بتوشون!!

.....

و این داستان شیرین و لذت بخش در هر گفتگویی میتواند ادامه داشته باشد...

بگویمت...این مکالمه فقط برای لذتِ کودکی و لجبازی توست...وگرنه موافقشان نیستم....امـــــا گاهی که در مضیقه ی وقت و حوصله ام آزادانه یکی را انتخاب میکنم...

این لجبازی های کودکانه ات را عاشقممممممم...نمی گویم لجباز نیستی...ولی هنوز به ان مرحله ای که انتظار دارم نرسیده ای که لجبازی کنی و اصرار....این روزها می توانم با کمی تغییر گویش و کمی آسمان و زمین منطقِ کودکانه ات را بر کرسی بنشانم....

در کل...

مادرانه می پرستمت...نفسم!

خدایم...خدایم....بین این خطوط.....آن ارزوی مادرانه ام را آمین بگو....کودکم را پدر کن....و خوشبخت و شاد و سالم....آمین