نورِ چشمم!

یا حافظ...

نمیدانم کدامین دعای خیر...از کدام سمت...روانه ی خانه ی کوچک ما شد...

نمیدانم خدا کدام فرشته اش را مامور کرد تا تو را وقت زمین خوردن بگیرد

وقت حمام! دوش آب باز...تو و تنِ ابریشمی ات بدون دمپایی های آبی! من آماده ی امدن...

همه چیز یک آن اتفاق افتاد...

وانِ کوچکت را هل دادی زیر دوش تا پُر از آب شود...اسباب بازی های حمامی را از توی سطل روانه ی وان کردی...پایت را گذاشتی داخل...

لیز خوردی...از پهلو خوردی زمین...بالای ابرو و زیرچشمت...به زمین خورد...درست کنار گوشه ی تیز دیوار!

اشکهایت!...هیچ چیز به اندازه ی اشکهایت حالم را خراب نمیکند...چشمهایت!..کاش هیچ وقت خیس نبینمشان...

کم گریه میکنی جانِ مادر...این را آنها که با تو هستند میدانند...گریه ی تو دلیل میخواهد...حتی برای زمین خوردنهایت هم اشک نمیریزی...مگر دردش زیاد باشد!

دلم ضعف میکند هر بار چشم راستت را میبینم ؛ نـــــــور چشمم

خدا میشود دستت را ببوسم...برای این همه مهربانی...مراقبش باش...وجودم صدقه ی وجودش!

+سمیه برای یاداوری یخ ممنون خیلی کمک کرد!