لقمه های خوشبختی و سه فنجان چای!

یا لاحول ولاقوه الا بالله....

این روزهای تعطیل و صبحانه های سه نفره...را عاشقم

تره و مَنیر (کره و پنیر)خوردن تو و لقمه های کوچکت...

 لقمه های لوله ای که میپیچم و سرش را به سفیدی خامه اغشته میکنی و ببلوده (تولده) را میخوانی...

این ذوق تو برای چایی خوردن.. و آهنگ دایی دایی خواندنت.... و ریختنِ سه فنجان چای!

شکرپاش نارنجی که عاشقش هستی و تو مسئول ریختن دِدَر (شکر) برای ما!

این شیرین کاریهای تو وقتِ صبحانه ی روزِ تعطیل برای مامانی و باباجی...تمام عمرمان را میسازد...باور کن!

اَدَ (عسل) هایی که به اصرار بابایی میخوری و مرباهایی که با انگشت دانه هایش را برمیداری...

لحظه ی سیر شدنت و لقمه ی اخرت مهمانِ دهان مامان یا بابا و اَبَتین (افرین) گفتنت...الحق که خوشمزه ترین است لقمه ی دست تو. 

همه به جای خود...چهار زانو نشستنت را کجای دلم بگذارم؟

زندگی ات پر از لقمه های کوچک خوشبختی...عاقبت بخیر شوی مــــــادر.

خدا چه خوب که دارمت! شکر.