خاطره ی یک شب پاییزی!

یا حق...

شب از نیمه گذشت و تو...

قصد خواب نداشتی قندکم؟؟

کمی بازی و شیطنت و اب خواستهای الکی...کمی دلبری و بوسه و شیرین زبانی....بس نیست...وقت خواب شده...

ما خوابیدیم....چیزی شبیه خواب و بیدار...و تو همچنان چشمان سیاهت را به سیاهی شب گره زده بودی

صدایت می امد....

شعر میخواندی...چیزی شبیه شعر...چیزی اهنگین...موزون...نامفهوم بود...ماما بابا دی دی عیـــــوسک* نینی آبه بابایــــــــــی.....ولی برای من لالایی پسرانه ی تو بود...بوسه هایی مهمانمان کردی...ناز و نوازشی...موهایم را از روی صورتم کنار زدی و دالی کردی و بوسیدی...پدر را دستور "آب بده "صادر کردی...بازی کردی به تنهایی...با ارامش در تاریکی...

راستی این اب خوردن های زیرکانه ات مرا یاد بچه های دبستانی انداخت برای فرار از تکلیف و درس...تو برای رد کردن خواب , آب طلب میکردی...

دقیقا سه و سی و پنج دقیقه...رضایت دادی...

خودت امدی و شیر خوردی...سیر شدی و انقدر درجا پهلو به پهلو شدی و لگد نثارمان کردی تا اخر روی سینه ی پدر خوابیدی...

اولین بار نبود بی خواب میشدی اما...اینبار فرق میکرد...یک بی خوابِ دلبر شده بودی...یک کوچکِ بی خوابِ شیرین..

صبح من و پدر خاطره ی شب گذشته را با هم مرور کردیم....عطر بوسه ها و نوازش هایت؛ صدای اهنگینت ؛تن نرم و کوچکت...تا ابـــــــــــد خاطره ی این شب را جاودانه کرد...

دوستت داریم...زندگیِ مـــــــــا.

مهربانا....شب هایش طلایی....زندگی اش روشن به نورِ هدایت تو.

+نیمه شب 26 اذر...یک شب برفی!