مامانی...بابایی

یاحق...

چند روزی است...یک کوچک هفده ماه و بیست و چند روزه....

درست وقت خواسته هایش...ما را ؛ مامانی و بابایی خطاب میکند...

پسرکم ؛ نمیدانی چه میکنی!!!

فقط باید پدر شوی...ان شاالله....باید پدر شوی و ببینم ذوقی را که امروز در چشمان پدرت میبینم...

که بابایی گفتنت پدر را سیر نمیکند و بوسه های پشت هَمَت حریص ترش میکند...

و مامانی گفتنت به راستی دلم را هُری پایین میریزد...

چون برای خواسته هایت است...پشت هم میگویی...مامانی...مامانی...مامایی...مامایی...مامانی و چه شیرین است کمی دیر اجابت کردنش....چه لذتی است در شنیدن این صدا....پُر ازانرژی مثبت...برای یک عمـــــــــر!

خدا...خدا...خدا...گرفتم....انچه تاکنون درک نمیکردم....شکر برای این فرشته و رسالتش!

مبین فدایت شوم.........زنده باشی نفس مادر.