قوت قلبم

مریضی تو شکوفه ی بهارم...

دوران نقاهت...

عذا نخوردن...

شیطنت و کنجکاوی پسرانه ات که عاشقش هستم ...

کارهای مانده ی روزمره ام...

تدارکات تولد و قیچی و چسب و کاغذ های رنگی...

مهمان و مهمان بازی...

رسیدگی به تو و مادری کردنم...

دستهای تنهایم...تنهای تنها...

با همه ی اینها...خسته نیستم...

نه اینکه خسته نمی شوم...منم مادرم و پر میشوم از خستگی...

هر روز...خسته میشم...اما...

به خدا قسم که یک لبخند تو....لحظه ی خوب شیر دادنت...بازی های ناگهانی ات با من...خودت را به من چسباندن...دستهای به طرفم بلند شده ات...با سرعت امدنت و سرت را روی بدنم گذاشتنت...بوس های گاه و بیگاهت...شنیدن اصوات نامفهموم و مفهموم از دهانت...من را خواستنت...بالندگی هر روزه ات

همه خستگی را از تنم بیرون میکند....

جان مادر؛ تو انرژی مثبت زندگی ما هستی...

چنان قوت میگیرم که میتوانم دوباره و دوباره تمام کارها رو از سر بگیرم...تو قوت قلبمیییییییییی

و اینها تمامش قدرت مادر بودن است و بس!

خدایا ممنون...برای این همه نعمت...