توتاق
یا حق...
اتاقت آبی باشد یا نارنجی برایت فرقی ندارد...
برایم ثابت شده محدوده ی کودکانه ات برایت ارزشمند و دوست داشتنی ست...
و شیرین این علاقه را به اشتراک می گذاری...هر روز صبح من ، هر روز عصر بابایی و هر بار مهمان ها را دعوت می کنی..
_بیا بریم توتاقم ببین چقد قشنگه!
_مبین بریم کجا بازی کنیم؟
_توتاقم...
_مبین کجایی؟
_ توتاقم....
_مبین اسم اینجا چیه؟
_توتاق!
این توتاق گفتنت برایمان آنقدر خوش طعم است که لذت می بریم از این اشتباه...اینکه اتاق را خالی نمی گویی، کوچولو جان.
خدایا شکرت.
اتاق نارنجی...
+ توتاق گفتنت قدیمی است...و همچنان ادامه دارد...لا به لای روزمرگی ها گم شده بود....نوشتم تا فراموش نکنم.
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی