معما...

این روزها مدام این معمای سخت کودکی ام را یاد می اورم...

*اگه یه قایق داشتی و یه مرغ و یه کیسه گندم و یه گرگ چطوری از رودخونه ردشون میکردی...یادت باشه قایقت جای یکیشونو داره!*

 حالا حکایت امروز من شده...

با کالسکه یا سه چرخه هر روز بیرون میرویم...خرید، پارک ، قدم زدن...و لذت میبریم...وقتی برمیگردیم...پروژه شروع میشود...و امان از روزی که خریدی هرچند کوچک داشته باشیم!

من میمانم و گرگ و مرغ و گندم...

اگـــــــــــر اول کالسکه را ببرم...ترس باز شدن پارکینگ و ماشین و ندیدن تو و....

تو را ببرم ان بالا و پله ها را پایین بیایم و کالسکه را ببرم مطمئنا ترس افتادنت و خم شدنت و پایین امدنت دنبالم مرا خواهد کشت

وای به روزی که خرید داشته باشیم...

پایین امدن فعلا راحت است...با یک دست کالسکه ی سه کیلو و نیمی و با دست دیگه پسر کوچولو...

اما بالا رفتن جان میخواهد که دیگر ندارم...

گاهی اما با یک دست تو و دست دیگر کالسکه!

گاهی خودت به عشق پله ها دو طبقه را بالا میروی و پاگرد اخر خسته میشوی و ازم طلب کمک میکنی...

و برای اولین بار از عسلِ همسایه، دوست نه ساله ی تو کمک گرفتیم...دم در خانه شان مبین کوچولو را برای ٣ دقیقه نگه دارد تا مادرش درست مثل اسانسور خریدها و کالسکه را بالا و پایین ببرد....

هیچ وقت فکرش را نمیکردم معما واقعی شود.....!

به امید بالا رفتن از پله ها با پاهای بهشتی و کوچکت که فدایشان میشوم

یعنی میشود...ببینم روزی را که پسرم خودش پله ها را بدون کمک من بالا میرود....ان شاالله....

آمین...

خدا دوستت دارم بیشتر از همیشه.