هدیه...

یا معین...

روشنایِ جانِ مادر...

این روزا که حرفامو با جونِ دلت گوش میدی و با اون چشمایِ فهمیده ت نگاهم میکنی و آخرش یه اوهوم بهم تحویل میدی...حرف زدن باهات یه چیزِ دیگه س!!!

لذت بخشه!

بهت گفتم: عزیز جونم هرکی بهت هر هدیه ای داد حتی اگه دوسش نداشتی باید تشکر کنی و لبخند بزنی...شاید اون هدیه رو از قبل هم داشته باشی ولی بازم باید تشکر کنی و چیزی نگی...چون هدیه همیشه خوبه...اون کسی که بهت هدیه میده یعنی دوستت داره.

گــــــــــــــذشـــــــت.....

تا اینکه؛ مشغول بودم...هم فکرم هم جسمم....صدایِ فلوت زدنت می آمد...یه صدایِ ناموزون! 

آدم وقتی فکرش مشغول باشه، چکه ی آب هم براش می شه صدایِ بلند!

صدایِ فلوت زدنت قطع نمیشد...یهو برگشتم و بهت گفتم: میشه بس کنی! سرم درد گرفت!

و دوباره مشغول شدم...

اومدی کنارم بهم میگی: مامان داشتم برای تو فلوت میزدم.

گفتم: ممنون عزیز دلم...خیلی قشنگ بود ولی دیگه بسه.

دوباره اومدی گفتی: مامان اینو فلوت رو میخوام بهت هدیه بدم...

امــــــان از فکر و ذهنِ مشغول! گفتم: ممنون مامان حالا ببرش تو اتاقت.

گفتی: چرا ببرم توتاقم؟

گفتم: آخه بدردم نمیخوره...مال خودت باشه...

گفتی: مامان! وقتی آدما هدیه میدن به هم باید تشکر کنی و بخندی...خیلی ازت ناراحتم!خیلی!

مبین! بگم چقدر شرمنده شدم خوبه؟؟؟؟ بگم چقدر خجالت کشیدم از چشات خوبه؟؟ ازت معذرت خواهی کردم و تو هم منو بخشیدی بزرگم! فلوت رو بردم تو اتاقم و بالای آینه گذاشتم و تو خندیدی.

خـــــــدایا...اینجوری هستیم دیگه....ما آدمای بی عمل! ما آدمایِ پرحرف...ما آدمایِ عالم! 

خدایا خوشبحالت با این بچه ها....عشق میکنی از این همه صداقت و خوبی و معصومیت....خدایا نگهدارِ این پیامبرانِ کوچک باش.

الحمدلله شکرالله ماشاالله.