توچالِ بی برف....

یا حبیب...

جمعه باشد و عمه بشری باشد و بابایی زودتر از خواب بیدار شود و نهارکی آماده و .....

کوهنوردی می چسبد....

رفتیم توچال...

عمه بشری هشت روزی مهمانمان شد...

تله سیژ را برای دومین بار تجربه کردی...آن بالا آش رشته خوردی و ورزش کردی و گفتی: به به مامان هوا چه خوبه من عاشق اینجام...

پاهایت همیشه محکم عزیزم...که ما خسته شدیم و تو نشدی...

عصرانه را مفصل نوش جان کردیم و آنقدددددر تحمل کردی که تمام راه برگشت را خوابیدی...

ببین مبین...تو انگیزه ای...برای همه چیز...

این توچال رفتنمان فقط به عشقِ برف بازیِ تو بود...که عشق بود و برف نبود!

مهم هم نبود...همینکه تو بگویی خیلی کوهنبردی خوب بود...کافیست.

بخند مبین م....تا همیشه.

آقای خدا...زمین زیر پایش را صاف ...دلش را صاف....ایمانش را صاف کن...الهی آمین.